Het is alweer zo’n 20 jaar geleden dat dit sympathieke trio ontstond op een avond in de Sunset jazzclub aan de Rue des Lombards in Parijs. In dezelfde club is dit album opgenomen tijdens een optreden met publiek. Er zijn nooit eerder opnamen verschenen dus dit is min of meer de wedergeboorte van het gezelschap. Kruisgewijze samenwerking is er natuurlijk wel geweest. Drummer Aldo Romano (78), Italiaan van geboorte maar hij is al op zeer jeugdige leeftijd met zijn ouders in Frankrijk gaan wonen, behoort tot de eminence grise van de Europese jazzscene, alom bewonderd en geprezen. Datzelfde geldt voor gitarist Philip Catherine (76) afkomstig uit België, zijn onmiddellijk herkenbare gitaarspel maakt hem tot een van de allergrootste stilisten op de zes snaren. Pianist/organist Emmanuel Bex (59) uit Frankrijk is de benjamin van het gezelschap maar ook hij heeft al een respectabele lijst aan albums en samen werking met andere muzikanten op zijn naam staan. Voor “La Belle Vie” hebben de muzikanten elk 3 favoriete composities van henzelf gekozen.

Deze drie topmuzikanten bewijzen eens te meer dat het misschien politiek behoorlijk rommelt in Europa maar dat de Europese jazz floreert. De 3 “ouwe rotten” bewijzen hier dat ze prima composities kunnen schrijven en dat ze samen een geoliede machine vormen. Emmanuel Bex op het hammondorgel heeft een compleet andere stijl dan bekende “beulen” als Jimmy Smith of Brother Jack McDuff, hij heeft een meer melodieuze en sfeervolle aanpak waarbij de hammond vaak lijkt op een Fender Rhodes. Bex is ook vocaal aanwezig via de vocoder in het door hem geschreven dromerige nummer “La belle vie pour Maurice”. Aldo Romano met al zijn ervaring, met wie heeft hij niet gespeeld, is overal aanwezig, met zijn brushes vult hij elk gaatje. De ster van het trio is voor mij Philip Catherine, hij is van wereldklasse en als gitarist hier natuurlijk de gedoodverfde solist.

België blijkt een goede voedingsbodem te zijn voor jazzgitaristen, behalve Catherine waren er ook nog Django Reinhardt, René Thomas en Toots Thielemans. De naam van René Thomas komt eens te meer op het netvlies omdat diens samenwerking met organist Eddy Louis een zelfde klankbeeld teweeg bracht als dat van Catherine met Bex. De nummers van Catherine springen er ook uit, zeker “Letter from my mother”dat hij al eerder opnam, hierin wordt het tempo en de intensiteit wat opgevoerd en dat is wel nodig op dit album, het klinkt allemaal heel afgewogen en melodieus maar wat meer tempo en spankracht had wel gemogen, nu is er toch sprake van teveel gelijkvormigheid. Een ander minpuntje betreft het geluid van het slagwerk van Romano, dat had in de mix van deze live opnamen wel wat meer naar voren gebracht kunnen worden. Maar het blijft een dijk van een album van 3 grootheden.

Jan van Leersum